Ellen vindt zichzelf een “domme dikke gans”: ‘’ik weet wel dat ik mezelf niet moet volproppen met suikers, maar ik doe het telkens weer, vooral als ik dingen voor me uit schuif op mijn werk. Hoe meer ik uitstel, hoe hoger de stress en hoe meer ongezonde troep ik naar binnen werk. Ik heb al ontelbare keren geprobeerd niet te snoepen, ik faal altijd.”
Ik moet een beetje gniffelen om haar beeldspraak van een gans en in gedachte zie ik haar rond waggelen met plakkerige chocoladevegen om haar ganzensnavel. Ze ziet mijn glimlach en raakt geïrriteerd omdat ze denkt dat ik haar uitlach. En in zekere zin is dat ook een beetje zo. Ik vertel haar hoe ik haar in gedachte voor me zie en gelukkig moet ze er zelf ook om lachen. Ze heeft ook echt gelijk dat ze dommig doet, omdat ze telkens dezelfde niet werkende strategie hanteert die nog nooit gewerkt heeft.
Tijd voor een andere koers, eentje waarin we niet perse bezig zijn met eten, maar met de dingen die ze op haar werk te doen heeft en die ze voor zich uit schuift. We kiezen twee klussen en knippen die op in deeltaken waarbij ze elke dag een deeltaak gaat afmaken. Die taken zijn klein en kortdurend genoeg zodat we zeker weten dat die gaan lukken. Volgens Ellen maak ik het nu te makkelijk, maar dat is juist de bedoeling, kleine succeservaringen samen maken vanzelf een groter succes. Ook gaat ze met mijn collega een Serious Game spelen, met een VR-bril (GripVR). Hierbij leert ze de gewoonte van slecht eten te vervangen door een gewenste gewoonte. Ze maakt foto’s van de ongezonde dingen die ze niet wil en foto’s van de dingen die ze wel wil (fruit en noten) en foto’s van lieve vrienden en haar hond waar ze graag mee wandelt. De game maakt gebruik van automatische leerprincipes van het brein en als speler moet je scherp opletten. Die foto’s komen namelijk in hoog tempo op je af en dan moet je de niet gewenste plaatjes letterlijk van je af boksen en de gewenste naar je toe trekken. Ellen vindt het super leuk om te doet, juist omdat het speels is en ze zich volstrekt niet dommig voelt.
De eerste weken ging het super goed, maar toen kwam er uiteraard een terugval. Ellen: “hier komt domme gans weer aan hoor, we kunnen beter stoppen, zonde van je tijd”! En weer moet ik lachen om haar echtheid. Terugval hoort er bij, zo werkt ons hoofd nu eenmaal. Gewoon doorademen en weer verder gaan. Ellen is verbaasd dat ik niet teleurgesteld ben en dat helpt om door te zetten. Zo waggelen we al drie maanden door en af en toe huppelen we, het gaat steeds beter.
