Eva is client bij mijn collega, ik zie haar regelmatig in de wachtkamer: een blonde veertiger met een sprankelende open uitstraling. Laatst vertelde mijn collega dat ze zo ontzettend trots op haar is. Het verhaal van Eva is belangrijk om gehoord te worden.
Zo’n twee jaar geleden ging het namelijk behoorlijk beroerd met Eva. Forse pieken en dalen in haar stemming en door extreme slaapproblemen kreeg ze een psychose. Ze werd buitensporig angstig, achterdochtig en ze ontwikkelde de overtuiging dat de wereld beter af zou zijn zonder haar. De antipsychotica die ze hiervoor kreeg slikte ze op een dieptepunt in één keer door en ze overleefde het ternauwernood. Er volgde een opname en ook daar bestond de behandeling uit met name antipsychotica. Op zich een logische actie in de eerste weken, maar haar psychiater vertelde haar dat ze zeker drie jaar een onderhoudsdosis zou moeten gebruiken, om de kans op terugval zo klein mogelijk te maken. Kloppend met de richtlijn, maar die pillen maakten Eva een vreselijke zombie, het haalde al het leven uit haar weg. Ze zat vooral op de bank, werd een schim van zichzelf en kon geen enkele activiteit meer uitvoeren. Ze voelde zich een levende dode. Zo kon ze toch geen drie jaar doorgaan?
Thuis besloot ze zelf de medicatie af te bouwen, tegen het advies van de psychiater in. Het was zwaar, maar er kwam langzaam weer levensenergie terug. Ze kon weer helder denken en wilde ook graag weer werken. Maar de bedrijfsarts en haar werkgever vonden dat Eva vooral stress moest vermijden en nog niet kon werken. Eva wilde niet in de leegte blijven, ze wilde weer van betekenis zijn en wist dat ze stress nodig had om te herstellen. Ze nam ontslag en solliciteerde naar haar droombaan, een plek waar ze haar kwetsbaarheid als kracht kon inzetten. Ze werd aangenomen en genoot vanaf de eerste dag. En nee, het ging echt niet allemaal vanzelf, Eva werkte hard en was bang dat mensen achter haar masker zouden kijken en zien dat ze een kwetsbaarheid had. Ze had last van schaamte en zelfstigma. Ook waren er meerdere terugvalmomenten, vooral als ze te hyper werd, schoot ze daarna door in een dal. Met goede hulp maakte ze een stevig preventieplan en dat trainde ze met een militaire discipline in. Bijvoorbeeld contragedrag inzetten: juist wel contact zoeken als je de neiging hebt in je schulp te kruipen.
In het kader van haar diplomering hield ze onlangs een presentatie voor haar collega’s. Verpakt in de vorm van een casus vertelde ze haar verhaal en aan het einde liet ze haar masker los. Wat een ontzettend dappere vrouw, het leven is terug, zonder antipsychotica, met een vaste aanstelling. Een vrouw om trots op te zijn.
