Van de week had ik een interessante sessie met Geert, een 50 jarige directeur van een middelgroot bedrijf. Geert komt voor coaching omdat hij soms in conflict komt met medewerkers en dat liefst wil voorkomen. De wrevel bij zijn mensen is er niet omdat hij zo dominant of oneerlijk zou zijn, dat is allemaal niet aan de hand. Het gaat erom dat ze hem ervaren als een robot, ze missen echtheid en emotie. Op mijn vraag of hij inderdaad emotie-arm is reageert hij ontkennend. Gelukkig maar, want stel je voor dat hij zou zeggen dat alles altijd stabiel was en hij geen emoties heeft, dan is er nog veel meer werk aan de winkel.

Om een beetje te snappen wat er nou precies in die contacten gebeurt vraag ik Geert naar zijn stijl van leidinggeven aan de hand van concrete werksituaties. Ook wil ik weten hoe hij reageert wanneer hij iets even niet zo goed weet. Volgens Geert is het in zijn rol als directeur een slechte zaak om te laten merken dat je iets niet weet, dat is een teken van zwakte en instabiliteit en dat maakt het voor medewerkers onveilig, hij moet ‘hun veilige haven’ zijn.  Euh… zei hij dat nou echt? Ik ben het zo vreselijk met hem oneens dat ik de neiging om hem direct tegen te spreken nog net kan onderdrukken. Een discussie gaat bij hem geen reflectie opleveren, verwacht ik.

Ik vraag hem naar wat er dan precies zou gebeuren als hij zijn eigen ‘niet weten’ zou laten merken, al was het maar in de vorm van zelfspot. Geert heeft het gewoon nog nooit gedaan en is ervan overtuigd dat dat ellende veroorzaakt.

Tijd voor een experiment, maar eerst vertel ik hem over Jannes, een directeur van een ander bedrijf waar ik laatst een lezing hield. Die afspraak was al een tijdje geleden gemaakt en Jannes mailde mij een week voor de lezing met de volgende tekst: “Irma, ik weet dat je maandag in ons bedrijf komt, maar kun je mijn geheugen even opfrissen, waar gaat het eigenlijk over?” Jannes was zijn eigen inhoudelijke vraag volstrekt vergeten en mailde mij dat eerlijk. Ik vertel aan Geert dat ik zo’n reactie enorm waardeer, door die eerlijke menselijkheid stijgt mijn respect en gevoel van verbinding.  

Geert kijkt me wat ongelovig aan. Toch is zijn nieuwsgierigheid gewekt en begint hij mij te bevragen hoe dat dan zit. Ik geef hem nog geen antwoord, maar vraag hem op zijn werk te experimenteren met openlijk iets niet weten en zijn bevindingen de volgende sessie te bespreken. Na wat twijfel stemt hij in met de fantastische zin: ‘OK, een echte directeur durft dit wel’.