Adriaan is in therapie omdat hij moeite heeft met situaties waarin het anders gaat dan hij had verwacht. Laatst had bijvoorbeeld de NOS-weervrouw een droge dag voorspelt, waarop Adriaan besloot de 16 km naar zijn werk te fietsen. Het feit dat het dan toch gaat regenen maakt hem van streek. Dat is niet omdat hij dan nat wordt, nee, het is omdat hij verkeerd is voorgelicht. Adriaan: “door de NOS notabene, het is toch zot dat zij met al hun computermodellen niet eens het weer van de volgende ochtend kunnen voorspellen!”

Het bedrijf waar Adriaan werkt gaat verhuizen naar een nieuw pand en er blijken nog heleboel zaken ongewis. Adriaan ligt er al weken van wakker. Bij aanvang van de therapie wilde hij vooral leren om onverschilliger te worden, zodat hij zich de dingen niet meer zou aantrekken. En die wens begrijp ik wel, maar het is niet raadzaam. Hij  is nu eenmaal zo gebakken en bovendien zijn onverschillige mensen niet de leukste op deze wereld. Gelukkig was Adriaan het daar mee eens.  

Dus we pakten het anders aan en bedachten een experiment waarbij Adriaan een maand lang minimaal tien keer op een dag eigen voorspellingen ging doen over van alles en nog wat. Over het weer, maar bijvoorbeeld ook over hoeveel dagen een collega hetzelfde shirt zal dragen; welke ruimte hij straks in het nieuwe pand krijgt toegewezen; hoeveel gewicht het zal schelen wanneer hij zichzelf in de ochtend of in de middag weegt en hoe zijn vrouw zal reageren wanneer hij spontaan een bloemetje voor haar meebrengt. Essentieel hierbij is, is dat het er niet om gaat om zoveel mogelijk goede voorspellingen te doen, want dan creëren we teleurstelling als hij er naast zit. Nee, de voorspellingen moeten oordeelloos zijn, dus de uitkomst doet er niet toe en we maken het experiment nog wat spannender door juist meer punten toe te kennen aan voorspellingen waar hij er net naast zit. Ons brein leert namelijk juist van foutjes, zo creëren we een lenig en veerkrachtig brein, door er steeds even naast te zitten en daar plezier aan te beleven. Het mooie bijeffect hiervan is dat we langzaamaan steeds beter worden in voorspellingen, omdat we gewoonweg beter opletten. En wanneer de voorspelling wel klopt, dan worden we door ons brein beloond met een klein dopaminekickje, ook lekker!   

Het werkt bij Adriaan, hij vertelt me lachend dat de weervrouw gisterenavond wederom een verkeerde voorspelling had gedaan en de zijne, zonder computermodellen, de juiste was.   

Nu vraag ik de lezer ook een voorspelling te doen. Vanaf volgende week gaat er iets veranderen in mijn wekelijkse column. Wat denk je dat het is?