Menno zit al twee jaar in de schuldhulpverlening en het is best afzien voor deze hardwerkende vader van twee middelbare scholieren. Ik heb respect voor de manier waarop hij het doet.

Het gebeurde in een periode dat zijn vrouw verliefd werd op een collega en besloot te willen scheiden. Menno had het niet zien aankomen, hij voelde zich verlaten en verraden en wist niet goed hoe hij verder moest. In zijn malaise meldde hij zich ziek op zijn werk en heel geleidelijk ontwikkelde hij een depressief toestandsbeeld. De psychiater die hem toen zag schreef hem vooral pillen voor, maar die hielpen hem niet vooruit, eigenlijk voelde hij helemaal niets meer, alles was vlak. Vanwege zijn depressie vond zijn ex dat hij maar beter niet voor de kinderen kon zorgen en hier stemde hij mee in.

Menno lag vervolgens ongeveer een jaar lang te suffen op de bank, ook de administratie bleef liggen. Hij gooide de post in de onderste la van zijn dressoir, uit zicht. Totdat zijn moeder de stapel aanmaningen vond. Wat ze precies gezegd heeft weet ik niet, maar Menno ‘werd wakker’ en liet zich voor het eerst echt helpen. Met hulp van zijn moeder kwamen de kinderen weer over de vloer. Dat was zijn eerste doel, weer papa zijn. Ook kwam hij bij mij en ik stelde als voorwaarde dat hij zou afkicken van de pillen en daarvoor in de plaats zou gaan sporten en werken. Gelukkig was zijn werkgever meewerkend en gaf hem de kans te re-integreren. Menno werd weer van betekenis als vader en collega, een ontzettend belangrijke stap in herstel.  

Het is wrang om te beseffen dat zijn oorspronkelijke schuld ruim €2.000,- bedroeg. Omdat hij zijn post niet had geopend was zijn schuld door de invorderingskosten, van met name de overheid, opgelopen naar bijna €23.000,-! En dat is pijnlijk en mijns inziens ook niet integer. Tijdens zijn ziekte, want dat is een depressie, was Menno niet in staat adequaat te handelen. Zijn schulden zijn een bijzondere opstapeling. Zo had hij bijvoorbeeld de vuilnis op de verkeerde dag buiten gezet en de boete daarvoor,  zo’n honderd euro, liep door de reeks invorderingen op tot elfhonderd euro! En zo waren veel kleine niet betaalde facturen enorm uit de hand gelopen.

Ook ik vind dat gemaakte schulden moeten worden terugbetaald, maar de invorderingskosten zijn echt buitenproportioneel. En wellicht zouden sancties ook met een maatschappelijke taakstraf ofzo opgelost kunnen worden. Maar de crux is, invorderingsboetes zijn een verdienmodel.  

Nu Menno in de schuldhulpverlening zit heeft hij weer overzicht, maar hoeveel mensen vinden deze weg niet? Menno kan een klein kerstcadeautje kopen voor zijn kinderen, ik gun het iedereen.