Het was kerstvakantie 2022. Suus ging met vriendinnen naar de bioscoop en na een drankje in de kroeg ging ze vanwege een lekke fietsband lopend naar huis. En zeker, ze had het groepje luidruchtige mannen aan de bar wel opgemerkt. Ze hadden haar aandacht proberen te vangen, maar ze was er niet op ingegaan, ze vond ze vooral vervelend. Hoewel ze de binnenstad normaal gesproken als vertrouwd beleefde, voelde het tijdens haar wandeling alsof er iets niet O.K. was en ze durfde niet achterom te kijken. Suus: “stel dat ik wel achterom had gekeken, dan had ik nog kunnen bellen en was dit allemaal niet gebeurd”. Dat zou kunnen, ze had haar vriend of 112 kunnen bellen, een andere weg kunnen lopen, bij een woning kunnen aanbellen, ze had zoveel. Maar zo was het niet gegaan, ze hadden haar ingesloten en verstijfd van angst was ze in het witte bestelbusje geduwd en verkracht. Een laffe machtswellustige daad van drie volwassen mannen tegenover een jonge vrouw van vierentwintig.  

Aangifte volgde, Suus werd goed opgevangen door slachtofferhulp en gelukkig werden de daders gepakt. Ook volgde ze een tijdje traumatherapie, dat hielp afdoende om weer te kunnen slapen en haar werk als verpleegkundige weer op te pakken. Wat echter resteerde was de voortdurende maalstroom aan gedachten over de gevaren die ze zou kunnen lopen, vooral ’s avonds op straat. En hoewel haar werkgever de eerste maanden de ruimte gaf om geen  avond- en nachtdiensten te draaien en het in de zomer echt beter ging, heeft ze sinds de herfst is ingevallen al deze diensten geruild met een collega. Haar piekerbrein maakt overuren: ..stel er gebeurt weer iets, stel ik kan niet bij mijn telefoon, stel …  

Haar angst is begrijpelijk en dient ook een doel:  een deel van haar brein probeert haar te beschermen voor herhaling. Alleen is het antwoord dat ze erop geeft ‘vermijding van het donker’ precies het antwoord dat maakt dat angst haar in de greep houdt. En dat weet ze wel, maar wanneer het op doen aankomt, staat het verstand even buiten spel.

Suus leert in de therapie wat ze kan doen om haar spanning niet weg te willen werken, maar juist te gebruiken om ’s avonds toch naar buiten te stappen. Niet één keertje, maar elke avond. Haar vriend gaat de eerste weken met haar mee en laat haar steeds een langer stukje alleen lopen. Onlangs draaide ze haar eerste nachtdienst. Uiteraard niet spanningsloos, maar wel met trots.  

Suus: “ ik wilde eigenlijk eerst van mijn angst en spanning af, en pas daarna naar buiten. Maar ik ontspan natuurlijk pas nadat ik het spannende heb gedaan en merk dat ik het kan.”

Mooie levensles toch?