Zo’n anderhalve week geleden, 21 november, was het ‘Wereld Hallo-Dag’. Deze dag bestaat al sinds 1973 in meer dan 180 landen. Idee is we dan minimaal 10 mensen vriendelijk begroeten, een betoog voor meer persoonlijk contact, om op die manier de wereldvrede te waarborgen. Een mooi klein gebaar dat een grote impact zou kunnen hebben. Binnen de wetenschap noemen we deze impact een  ‘rimpeling effect’, zoals de uitdijende rimpeling in het water wanneer er een druppel in terechtkomt. Hierover straks meer.  

Nu bestaan er veel zgn. themadagen, elke dag eren we wel iets. De pessimisten onder ons schieten dit genadeloos af en de argumentatie is standaard dezelfde: het heeft geen nut om één dag in het jaar stil te staan bij iets goeds als je de rest van het jaar er niets aan doet. Wat interessant is, is dat dit volkomen waar is, de pessimist heeft gelijk. En tegelijkertijd kletsen ze onzin, omdat de bedoeling van zo’n themadag natuurlijk niet is dat je er slechts één dag per jaar bij stilstaat.

Bij een vriendelijke begroeting, waarbij je elkaar kort even in de ogen kijkt, maak je een klein beetje Oxytocine aan, een hormoon waardoor je meer verbinding voelt. Het is maar een piep klein beetje, maar doe je dat meerdere keren op een dag, dan heeft het wel degelijk effect. Wanneer we verbinding voelen wordt het lastiger iets akeligs over die ander te voelen. Je behoort dan een beetje tot dezelfde stam, we zijn immers met z’n allen één. Maar er is meer, er bestaat naast dit ‘rimpeling effect’ ook zoiets als besmettelijkheid. Jouw effect op de ander zorgt ervoor dat de ander ook hartelijker doet tegen de eigen omgeving en dat komt ook weer op jouw bord terug, je besmet elkaar.

Onlangs had ik last van een ‘Bad Day’, zonder precies te weten waarom: nog voor het ontbijt gooide ik een volle kop thee over de tafel, ik klemde mijn vinger tussen de deur en tijdens mijn eerste consult kieperde ik een cappuccino over mijn nieuwe broek en mooie rode stoel. Mijn collega feliciteerde me in de loop van de ochtend met mijn dochter en ik vroeg haar waarom dan. Ik kon wel door de grond zakken toen ik besefte dat ik volkomen vergeten was ze jarig was, dat was ze immers als 28 jaar op dezelfde dag. Wat was er in hemelsnaam met mij aan de hand?

Ik besloot tot een experiment en liep naar een grote spiegel. Ik zuchtte een paar keer diep, keek mezelf aan en begroette mezelf vijf keer vriendelijk. En wat denk je? Het werkte, je kunt ook jezelf besmetten, de rest van de dag was een topdag!