Tot het moment dat ze te horen kreeg dat het weer mis was, leefde Ruth in de veronderstelling dat de kanker onder controle was. Ze voelde zich kerngezond. Maar tijdens een controle kreeg ze een boodschap die niemand wil krijgen en helemaal niet als je nog maar 47 jaar bent. Het bleek een aflopende zaak, ze zou komen te overlijden, maar onbekend was hoeveel tijd ze nog zou hebben.

Sanne, de vrouw van Ruth zit jaren later bij mij in de spreekkamer.  Ze vertelt dat hun relatie absoluut niet altijd soepel verliep, maar vanaf het moment dat deze onheilsboodschap was geland veranderde het contact. Het was zachter en alles stond in het teken van liefdevolle verbinding. Twee volle jaren duurde deze periode en achteraf kun je zeggen dat Sanne volledig samensmolt met Ruth, alles wat ze deed stond in het teken van ‘de reis van Ruth’. Ook prees de omgeving haar over hoe mooi ze de laatste fase begeleidde.

Altijd was er echter een knagend stemmetje in Sanne, een stemmetje waar ze zich schuldig over voelde, waar ze zich voor schaamde en nooit heeft durven uitspreken. Ze duwde het weg door zo actief mogelijk te zijn in haar geregel en het voor Ruth zo goed mogelijk te maken. En wanneer dat stemmetje weer boven kwam, laaide haar schuldgevoel vreselijk op, ze stikte er soms bijna in.

Pas nu, jaren later na het overlijden, laat ze deze stem de vrije loop in mijn spreekkamer. Sanne: “ik voelde me zo ontzettend gevangen, ik wilde zo graag dat het stopte en dat ik vrij zou zijn. Ik was opgelucht toen Ruth was overleden. Niet omdat ze er niet meer was, maar omdat ik mijn leven weer kon leiden, ook al wist ik bij god niet hoe.” Sanne had het nooit aan iemand durven vertellen omdat het zo ontzettend slecht voelde, “dit hoor je niet te voelen, het is fout”.

Maar zo’n stemmetje is volkomen logisch en kan heel goed bestaan naast een diepe liefde die je ook voor de ander voelt. Door het weg te duwen, duw je iets wezenlijks weg en je gaat je er steeds slechter door voelen. Sanne merkt in de sessie dat het bevrijdend is om te vertellen en de erkenning die erop volgt voelt niet eenzaam, maar heilzaam. Twee dagen later mailt ze met de volgende tekst: “ik ben gisterenmiddag langs mijn ouders gegaan en heb hen over mijn schuld- en schaamtegevoelens verteld. Ze begrepen het heel goed en vonden het spijtig dat ik hier zolang mee rond gelopen heb. Ik mag dit gevoel van mezelf omzetten in iets zachters, ik mag mezelf onschuldigen en milder zijn. Ik voel me lichter!”

Te mooi om niet te delen toch?