Nienke is boos op mij, terecht. Ik heb namelijk een intakerapport naar de huisarts gestuurd en vergeten haar dat eerst te laten lezen. Dat is echt een stommiteit. Normaal gesproken check ik mijn tekst bij de gene over wie het gaat. Gelukkig stond er niets verkeerd in, ze was het eens met wat ik had geschreven. En toch bleef ze boos, ook na mijn excuses.

Het mooie van dit voorval is dat Nienke hiermee precies ‘haar probleem deed’. Mijn collega Jeroen Stek zegt altijd: “mensen ‘doen’ hun probleem. Goed opletten, want meestal gebeurt het al in de eerste 10 minuten.” Met grote verontwaardiging vertelde Nienke in de intake over een eetafspraak die vlak van te voren door een vriendin werd afgezegd en over de volle prijs die haar gerekend werd in een kledingzaak, terwijl er korting gold. Ze ervaart dit alsof haar onrecht wordt aangedaan vanuit kwade intentie van de ander.

Ik beweeg met Nienke mee en biedt haar een collega-therapeut aan. Dat verzacht en ze zegt “dat is nou ook weer niet nodig”. Bewust zet ik nog even door, maar ze wil toch blijven. Als voorwaarde stel ik dat ik niet alleen maar wil horen hoe ellendig anderen zijn. Ik wil ook samen achter het schild van boosheid mogen kijken. Want wat probeert ze te beschermen? Met dit gedrag keert iedereen zich immers van haar af. Zelfs haar therapeut geeft het na één sessie op, triest toch? Op het moment dat Nienke dit patroon doorheeft, moet ze huilen en maakt ze contact met verdriet. Een belangrijk moment om lief voor te zijn, maar er ook niet te lang in blijven hangen, want dan verandert de mopperpot in een slachtoffer, dat is van de regen in de drup.  

Tijd dus om te sturen op nieuw gedrag. Het duurt een paar sessies waarna Nienke ontdekt dat ze  vooral bang is om niet eerlijk behandeld te worden, ook als dat eigenlijk helemaal niet aan de orde is. Ze ontdekt dat de vriendin, die de eetafspraak afzegde, juist eerlijk was. Die had er op dat moment geen ruimte voor met twee zieke kinderen thuis. En natuurlijk is het jammer dat de afspraak niet doorgaat, dat is voor beide zo. Ook de jongedame in de kledingwinkel wilde haar niet oplichten, die had het kortingslabel niet gezien. Nienke leert om ook de goede bedoeling van anderen te zien en oefent met een meer milde reactie. Het loont, mensen doen liever terug, ze ontmoet geen afwijzing.

Het is vandaag tijd voor de eindrapportage. Ik speel met de gedachte haar te testen en de rapportage ongelezen naar de huisarts te sturen, maar corrigeer mezelf: “Nee Irma, dat is echt niet eerlijk!”