Jaren geleden flikte iemand mij een streek, of althans, dat is mijn interpretatie van de situatie. Volgens die ander was het niet de bedoeling mij te kwetsen, maar toch was dat wel gebeurd. De gebeurtenis is al jaren geleden en telkens wanneer ik diegene tegenkom, dan ben ik direct alert, niet ontspannen. Alsof mijn brein me beschermt tegen nog meer streken en stiekem blijf ik ook een beetje principieel boos. Maar ja, die streek was eenmalig en er is ook helemaal geen aanleidingen voor nog meer streken. Ik heb vooral mezelf te pakken.

In de spreekkamer kom ik het ook vaak tegen. Ik sprak een liefdevol stel, 24 jaar getrouwd. Twee leuke en inspirerende mensen met een fijn leven op bijna alle gebied. Nu was hij er achter gekomen dat zij drie jaar geleden een seksuele relaties had gehad met andere man, hetgeen voor hem een enorme schok was. Ze had hem dit nooit verteld, met als belangrijkste reden dat ze hem niet had willen kwetsen. Het was ook nimmer haar bedoeling geweest om bij hem weg te gaan. Het was haar geheimpje en ze had besloten het nooit aan iemand te vertellen. Maar ja, dit soort geheimen hebben de neiging uit te komen en dan is de kwetsing nog vele malen dieper, er ontstaat een breuk in het vertrouwen.

En nu is er al maanden bonje, over iets waar hij niets van wist, maar nu hij het eenmaal weet, het nooit meer niet kan weten. Ze flikte hem een streek, zonder intentie hem een streek te leveren. Het is verleden tijd, ze hebben het er ook goed en uitgebreid over gehad en ze willen samen verder. Dat kost tijd inzet. En toch, hij blijft gekrenkt en boos, zijn brein blijft reageren alsof ze hem elk moment weer zal belazeren. En eigenlijk is dat een beetje oenig, het verpest vooral de sfeer in de relatie.

Op dit moment is het niet zij, maar zijn eigen brein die hem een streek levert, net als bij een auto-immuunziekte. Dan vecht ons afweersysteem tegen bijvoorbeeld een bacterie of virus, maar als dat organisme dan veroverd is blijft het afweersysteem gewoon doorgaan met aanvallen, maar dan gericht op ons eigen lijf. Alsof het niet in de gaten heeft dat de oorlog gewonnen is. Doorvechten tegen jezelf is volkomen onzinnig en het verpest onze gezondheid.

En zo blijft ons brein dus ook doorvechten in de hoop onszelf te beschermen tegen kwetsingen die we hebben doorgemaakt, maar die nu niet meer aan de hand zijn. We boksen in de lucht, we raken niets, behalve onszelf en door onze principiële boosheid vertroebelen we de relatie. Misschien helpt het een beetje door die boosheid te bezien als onhandige streek van ons brein. Het kan namelijk echt handiger.