Een lezeres van deze krant mailde met een interessante vraag. Zonder dat ze het wist hielp ze me enorm, want ik zat net te dubben over waar ik deze week over zou schrijven. Dat heb je zo als columnist, soms blijft het wat leeg daar boven mijn wenkbrauwen.
De schrijfster merkt dat veel mensen zich zorgen maken over de wereld, zoals bijvoorbeeld de stand van het milieu of de gevolgen van de Corona-epidemie. Grote thema’s die ook haar aan het hart gaan. Ze schrijft: “bij veel mensen in mijn omgeving is die zorg in hun lijf gaan zitten, en het wil er niet meer uit. Het is alsof het over niets anders meer kan gaan. Maar ik wil graag weten hoe het met ze gaat. Hoe het met de wereld gaat, lees ik wel in de krant. Hoe ziet u dit als psycholoog?”
Een prachtig thema, want het vooral op een zorgelijke manier hebben over wereldproblemen, zonder dat je het kunt oplossen, is namelijk vrij besmettelijk. Binnen de kortste keren ga je je er zelf ook slecht en machteloos van voelen. En het heeft nog een bijeffect ook: het leidt tot een verlies van intieme verbinding. Niet dat die thema’s onbelangrijk zijn, ze zijn vooral universeel, ze gelden voor ons allemaal. Stel je maar eens voor dat een vriendin een uitgebreide monoloog houdt over de stikstofcrisis en de dilemma’s die dit oplevert voor de maatschappij. Ze voelt zich er boos en machteloos over. Of: diezelfde vriendin vertelt over wat dit met haar doet, er ontstaat een gesprek over de impact op jullie dagelijks leven, ook positieve dingen worden gedeeld. Waarschijnlijk voel je meteen het verschil, het laatste is veel persoonlijker en levert een diepere verbinding op.
Hiermee komen we direct tot een effectieve manier in het omgaan met dit soort thema’s in de communicatie: zorg dat de ander niet lange verhalen gaat vertellen over wat er in de wereld allemaal mis is, maar maak het zo vlot mogelijk persoonlijk, vraag naar emotie en achterliggende belangen. Bijvoorbeeld door vragen te stellen als: “Hoe raakt dit jou, of je kinderen?; Wat vind jij het allerlastigste om mee om te gaan?; Wat doe je nu anders dan 15 jaar geleden en hoe gaat je dat af?” En ook: “Wat zou jij nodig hebben of wat kan je zelf doen om de wereld om je heen een heel klein stukje verder te helpen, al was het maar een centimeter?” Die laatste vraag is ook fijn, omdat het hebben over acties, hoe klein ook, eveneens een bijeffect heeft: het zet ons brein in een andere stand, het is antigif tegen negativiteit.
Uit een groot onderzoek, dat al meer dan 85 jaar voortduurt (Robert Waldinger, Harvard university), blijkt dat intieme verbinding met mensen om ons heen daadwerkelijk leidt tot meer levensvreugde en gezonder oud worden. Persoonlijk contact loont!
