In huize Maarsingh en van Steijn ‘ging het er’ de afgelopen dagen weer eens over: de halfjaarlijks terugkerende discussie die gepaard gaat met blijdschap bij mij, dan wel droefheid bij mijn lief. En het half jaar erop precies andersom. Het gaat helemaal niet over iets groots, maar toch komt het consequent elk half jaar terug: zomer- en wintertijd. Mijn lief en ik verschillen nogal in waar onze voorkeur ligt. Zelf verheug ik me al weken op de komst van dit weekend, het symboliseert voor mij veel meer dan een uurtje minder slapen; het luidt een periode in van licht, energie en een beter humeur. Er hoort een Jippie-gevoel bij, zoiets waarbij je hart een sprongetje maakt. Mijn lief echter ervaart eerder een Jakkes-gevoel, de zomertijd past minder goed bij zijn bioritme en hij weet ook altijd precies die onderzoeken aan te halen die bewijzen dat wintertijd gezonder is voor de meeste mensen dan zomertijd. Voor pubers en zo, die kunnen zo vroeg in de ochtend niet presteren. En doordat we een uurtje eerder opstaan lopen we slaaptekort op, want de meeste mensen gaan in de zomer niet een uurtje eerder naar bed. En dat leidt weer tot een hoger risico op hart- en vaatziekte en andere ellende.
Het grappige en tegelijkertijd gênante is, is dat hij waarschijnlijk gelijk heeft, wetenschappelijk onderzoek is er niet voor niets. Maar de uitkomst is mij niet welgevallig en daarom heb ik de neiging er volstrekt niet naar te luisteren en me er al helemaal niet in te verdiepen. Mijn beweegredenen hebben niets met verstand te maken, het is puur emotioneel, ik vind de wintertijd ‘gewoon stom’.
Het gebeurt ons allemaal regelmatig en de één is er wat vatbaarder voor dan de ander: discussiëren op basis van emotie, waarbij je verstand even niet mee doet. We hebben dat overigens lang niet altijd in de gaten en daarom is het een leuk experiment er eens op te letten. Je herkent het doordat je de neiging krijgt ‘gewoon iets te vinden’, omdat je het zo voelt of ervaart. Ook kloppen de argumenten van de ander gewoon niet en je bent er ook niet nieuwsgierig naar. Het kan gaan om kleine dingen zoals naar welk tv-programma er gekeken wordt of welke naam de hond moet krijgen. Vooral politiek gevoelige onderwerpen zijn er vatbaar voor, dat kan een soort van ‘emotionele diarree’ opleveren, zoals bijvoorbeeld discussies over Covid-maatregelen of de stikstofcrisis. De ander heeft het volgens jou gewoon niet bij het rechte eind. Je leest het al, het woordje ‘gewoon’ is een belangrijk teken van emotionele vertunneling. Let er maar eens op.
Maar euh…. nog even over die zomertijd hè. Het is me uiteindelijk toch gelukt om ook mijn verstand aan te krijgen, ik ben die onderzoeken gaan lezen. En tja, de nadelen van de zomertijd zijn toch echt groter dan de voordelen. Ik kan er niet omheen. Gewoon stom toch?
