Corien is 70 jaar en ondanks dat ze altijd met veel plezier in het onderwijs werkte had ze zes jaar geleden echt naar haar pensioen uitgekeken: lekker samen met haar man reizen en leuke dingen doen met de kleinkinderen. Helaas bleek dat reizen van korte duur, haar lief kreeg tijdens hun eerste reis een hartinfarct en stierf op een boot in Griekenland. Het was een afschuwelijke tijd.

Langzaamaan hervond ze haar leven en had ze het geluk dat ze een aantal dagen per week op de kleinkinderen kon passen. Er ontwikkelde zich een dierbare band en hoewel ze haar man nog dagelijks mistte, was het contact met de kleinkinderen enorm helpend.

Maar nu zit ze in zak en as. Het huwelijk tussen haar zoon en schoondochter is twee maanden geleden op de klippen gelopen en haar schoondochter heeft de kinderen meegenomen naar Limburg, daar liggen haar wortels. Het plan lijkt nu dat de kinderen daar gaan wonen en dat betekent het einde van haar bijna dagelijkse contact. Over haar zoon vertelt ze dat hij het allemaal nog niet lijkt te bevatten, hij stort zich op zijn werk en als hij thuis is zit hij als een zombie op de bank, hij laat het allemaal maar gebeuren.

Corien is woedend op haar schoondochter en ook op haar zoon: “waarom vecht hij niet voor zijn huwelijk en zijn kinderen!?” Ze is strijdbaar, wordt alsmaar kwader en begint ook steeds luider te praten. Ik laat het de vrije loop totdat ze opeens een omslagpunt bereikt en haar woordenstroom stil valt. Ik zie in haar gezicht een intens verdriet en de tranen rollen. Dit is het moment waarop ze de pijn van de eenzaamheid voelt, het is een herhaling van het gevoel toen haar man plotsklaps stierf. En hoewel ik als psycholoog mijn cliënten eigenlijk niet mag aanraken vraag ik haar of ze het waardeert als ik een arm om haar heen sla. Dat wil ze en zo zitten we een paar minuutjes samen stil in de kamer, terwijl ik haar zachtjes een klein beetje wieg.

Wanneer ik weer tegenover haar zit vertelt ze spontaan over een uitstapje naar de dierentuin met de kleinkinderen en laat er direct een paar foto’s van zien. Ze is rustiger, de pijn voelt ietwat zachter en ze vraagt zich af hoe dat nou kan. Het heeft te maken met het toelaten van pijnlijke gevoelens, het niet weg duwen, maar juist delen, zonder het te moeten oplossen, want dat kan en hoeft helemaal niet. We denken samen nog even na of ‘strijd’ eigenlijk iets positiefs zal gaan opleveren. Ze besluit van niet: “ik ga een lieve kaart naar mijn schoondochter en de kinderen sturen, ik ga schrijven dat ik van ze hou en hoop dat we elkaar vlot zullen zien.” Corien beseft dat ze als oma weinig te zeggen heeft, maar ze wel degelijk iets kan doen. Ze kan verbinden.

Een wijze oma, met pijn.