Ik hoor mensen vaak zeggen ‘je moet eerst van jezelf houden, pas daarna kun je ook van een ander houden’. Ergens snap ik wel wat daarmee bedoeld wordt, maar ik vind het ook altijd een beetje klets.

Floor zit beteuterd tegenover me, haar lief heeft onlangs de relatie verbroken omdat hij verliefd werd op een ander. Het doet pijn, ze had het niet verwacht. Een vriendin vertelde haar dat ze zich waarschijnlijk altijd teveel heeft opgeofferd en te meegaand is geweest in zijn verlangens. Floor vond het altijd juist leuk hem te verrassen met lieve dingen. Ook binnen haar werk in een hotel vindt ze het fijn om het anderen naar de zin te maken. Nu ze weer alleen is voelt ze zich ontzettend leeg en vindt ze het moeilijk iets van betekenis te vinden. Diezelfde vriendin heeft gezegd dat ze eerst eens moet leren meer van zichzelf te houden, anders blijft ze zich wegcijferen. En nu zit ze bij mij, ze heeft geen idee wat ze dan zou moeten doen.

Floor ontspant zichtbaar als ik haar vertel dat het advies van vriendin wel goed bedoeld is, maar dat ik me af vraag of het klopt. Ik vertel haar dat ik helemaal nooit het gevoel heb dat ik van mezelf hou. Ook haat ik mezelf niet of zo, ik denk gewoon niet in dat soort termen als het mezelf betreft. Dat is anders als het over anderen gaat. Zo hou ik zielsveel van mijn gezin, ik ben stapelgek op mijn kat en kan ook echt genieten van collega’s.  Maar ik denk helemaal nooit ‘wat hou of geniet ik toch van mezelf’, dat komt niet eens in me op en het voelt ook als onzinnig. 

Floor kijkt opgelucht, dat antwoord had ze niet verwacht. 

Ik vertel dat mensen sociale wezens zijn, de een wat meer dan de ander. Juist iets doen voor een ander kan een diep gevoel van verbinding en betekenis opleveren. Mensen die dat sterk hebben, zoals Floor, worden ongelukkig als ze te alleen komen. Dan kun je wel vinden dat ze eerst van zichzelf moeten houden, maar je kunt ze beter leren dat die specifieke kwaliteit die ze hebben iets moois en natuurlijks is. En zekers, kwaliteiten kunnen ook doorschieten. Zorgen voor een ander kan voor die ander gaan voelen als verstikkend. Op die manier nadenken is voor Floor veel passender, want dat heeft ze vaker te horen gekregen, dat ze de ander verstikt met al haar aandacht. 

We zitten raak. Floor neemt zich voor meer te gaan letten op de reacties van anderen op haar aandacht en ook na te vragen of ze soms wat ‘te veel is’. Ze gaat ook letten op hoe anderen omgaan met geven en nemen in een relatie, ze gaat relatiepatronen observeren. Floor: “ik begin als het ware een sociaal experiment en heb er nu al zin in.”

Heerlijk, na 1 sessie hou ik al van haar!