Beroddeld of bejubeld?

Een jaar geleden zag ik Sjaak, voor een zogenoemd ‘verbetertraject’.  Zijn werkgever had een lijst met punten opgesomd met wat er allemaal niet goed was aan Sjaak. Hij zou als leerkracht te direct zijn, dat zou andere leerkrachten een minderwaardig gevoel bezorgen. Met name jongere collega’s zouden zelfs bang voor hem zijn, iets waar Sjaak zich niets bij kon voorstellen. Er werd door collega’s veel over hem gepraat, en niet met hem en er werden allerlei aannames gedaan over de intenties van Sjaak, die niet werden gecheckt bij Sjaak zelf. De directeur wist geen concrete voorbeelden te noemen over waar het dan precies over ging, hij had het van ‘horen zeggen’. Niet handig, hij had de bron erbij moeten betrekken.

Sjaak had direct de stoute schoenen aangetrokken en in een teamvergadering gevraagd wie er moeite met hem had en hen uitgenodigd om met hem te komen praten. Ook had hij een excuus gemaakt, het was niet zijn bedoeling iemand bang te maken. Maar er kwam niemand en dat frustreerde hem fors, wat de situatie er niet beter op maakte. 

Sjaak had niet beseft wat zijn verschijning opriep bij met name jongere collega’s, waarvan 95% vrouw. Hij is groot, stevig en heeft een zware stem. Gecombineerd met directheid kan dat voelen alsof hij over je heen dendert. Hij verpakt zijn boodschap niet, dat geldt voor zowel positieve als negatieve zaken. Sjaak was wat lomp en de vraag was of ik hem wat subtieler en strategischer kon maken. 

Sjaak deed echt zijn best, hij leerde beter op te letten en na te vragen hoe zijn gedrag ervaren werd. Echter, de reacties van zijn team veranderde niet. Op zijn vragen naar feedback kwam steevast een vaag antwoord en onderling bleef de roddelcultuur in stand. Sjaak bleef voor hen gewoon de lompe olifant en zijn oprechte pogingen werden ervaren als ‘aangeleerd kunstje’. Na een paar weken leek het ons verstandiger om een andere omgeving te zoeken. Hij vond een nieuwe baan en afgelopen week kwam hij vertellen hoe het hem verging.  

Sjaak: “Irma, het is niet te geloven. Mijn halfjaar contract is zojuist omgezet in een vast contract, met de mededeling dat ze ontzettend blij met me zijn en hopen dat ik nog lang bij de organisatie blijf werken. En eerlijk gezegd heb ik niet eens veel aan mezelf veranderd, maar de hele bedrijfscultuur is anders, ik pas daar veel beter tussen. Ze zeggen wat ze doen en doen ze wat ze zeggen. Als er wat is dan praten ze dat direct even uit en lossen het samen op. Mijn directheid wordt juist gewaardeerd en het hebben van verschillende visies wordt ervaren als verrijkend, het geeft betere oplossingen. Ik ben zo blij!”

Opmerkelijk: dezelfde man wordt in organisatie A beroddeld, in organisatie B bejubeld. Waar zou je liever werken? Wie weet kan zijn oude team iets van organisatie B leren, het zal er een stuk leuker op worden. 

Geschreven door

Irma van Steijn