Ab is een 39-jarige hardwerkende boekhouder en van zijn werkgever krijgt hij elk jaar budget voor scholing of coaching. De enige voorwaarde die zijn werkgever hieraan stelt is dat de inhoud moet bijdragen aan zijn professionele ontwikkeling. Ab heeft vooral inhoudelijk scholingen gevolgd, maar nu heeft hij voor ‘persoonlijke ontwikkeling’ gekozen. Want, zo zegt hij, veel mensen weten wat hun ‘stip aan de horizon is’, en hij niet. Ook wil hij graag weten ‘wie hij is, wat zijn authentieke kern is’.

Ik kan niet voorkomen dat ik een beetje in de lach schiet, zijn woorden voelen zo ontzettend als ‘niet van hem’. Bovendien weet ik zelf ook nooit zo goed wat die stippen nu eigenlijk betekenen. De horizon verandert immers voortdurend, als we de zon zien als stip, dan gaat die dagelijks koppie onder. En bij een ‘kern’ denk ik aan een bonbon, met een zachte en romige kern. Maar dat is natuurlijk niet wat Ab bedoelt.

Ab vertelt dat hij een nieuwe manager heeft die in het jaargesprek vragen had gesteld over die stip en authentieke kern. Ab had geen idee en toen had ze voorgesteld te investeren in persoonlijke ontwikkeling. En nu zit hij bij mij.

Samen inventariseren we hoe zijn loopbaan tot nu toe is verlopen en op welke manier hij keuzes heeft gemaakt. Al op de basisschool vond hij sommetjes maken superleuk en over vervolgopleidingen heeft hij nooit nagedacht, hij werd boekhouden, net als zijn vader. Naar een liefdespartner heeft hij ook nooit bewust gezocht, ze ontmoetten elkaar op het kaatsveld, en het ging eigenlijk vanzelf. De hele familie kaatst, het is deel van de gemeenschap. Nu begint Ab opeens te twijfelen over ‘zijn kern’, en of zijn keuzes hier wel bij passen.

Ik vraag Ab of hij ontevreden is, of hij het gevoel heeft dat hij iets mist of dat hij graag iets zou willen doen dat anders is dan nu. Dat is niet het geval, hij geeft zijn leven ‘een dikke 9’ als rapportcijfer. Nieuwe dingen leren vindt hij interessant, vooral cursussen in zijn vakgebied en ook weet hij steeds meer over tuinieren. Vooral handiger worden vindt hij leuk.

Ab begint te stralen wanneer ik suggereer dat hij naar mijn idee niet hoeft te zoeken naar zichzelf. Identiteit is geen verborgen schat die ontdekt moet worden. Ab is al 39 jaar iemand en die iemand ontwikkelt en verandert elke dag een beetje door de ervaringen die hij opdoet.

Soms zijn er levensveranderende ervaringen zoals kinderen krijgen, een ernstige ziekte of een verhuizing. Wie je bent wordt bepaald door je genetische opmaak én door de optelsom van alle kleine en grote ervaringen. Je verandert dus voortdurend. Ab opgelucht: “Ah fijn, drankje! Dan is mijn stip voor vandaag dat ik me ga opgeven voor die scholing die ik eigenlijk wilde doen en zijn wij klaar toch?”

Zeker, ook zonder stip en kern zijn de Abs van deze wereld fantastische werknemers.