Deze tekst is verschenen als column in de Leeuwarder Courant op zaterdag 27 maart 2021.

In de wachtkamer spelen zich de mooiste tafereeltjes af in de categorie ‘menselijke onzekerheid’.

Een wachtkamergesprek.
Mark: ,,Zeg Ilse, we kunnen nu nog weg, we zijn toch veel te vroeg. Dit wordt niets. Ga je mee?’’
Ilse, ietwat bozig: ,,Ja hoor, loop maar weer weg. We zijn nog niet eens begonnen!’’
Mark, lachend: ,,Het was maar een grapje, doe niet zo heetgebakerd, joh!’’
Ilse: ,,Nou, ik vind het niet grappig.’’
Stilte.
Mark: ,,Ik hoop niet dat ze gaat vragen naar onze jeugd, dat doen die psychologen toch altijd? Heb je zomaar een trauma te pakken als je moeder een keer niet zo aardig was.’’
Ilse: ,,Nou, die jeugd van jou heeft er toevallig wel voor gezorgd dat wij nu een relatieprobleem hebben, je wuift altijd alles weg.’’
Mark: ,,Euh … ben ik nu degene die in therapie moet? Ik moet toevallig net even weg.’’
Ilse: ,,Nee, dat bedoelde ik niet. Zie je, je vat het altijd weer verkeerd op.’’
Mark: ,,Tuuuuuurlijk, ik doe altijd alles verkeerd …’’ Diepe zucht.

Ik heb mijn spreekkamerdeur openstaan, ik kan ze niet zien, maar wel horen omdat beide vrij luid spreken. Er zijn nog 5 minuutjes te gaan en er komt een derde cliënt de wachtkamer binnen. Die ploft neer en is in een vrolijke stemming, begroet hen joviaal en pakt een chocolaatje van tafel.

Mark: ,,Doe of je thuis bent, ben je hier vaker geweest?’’
Ilse: ,,Dat kan je toch niet vragen joh! Straks ga je ook nog vragen wat-ie heeft, pffff!’’
Cliënt 3: ,,Haha, ik geloof dat ik bij jullie wel kan raden waarom jullie hier zijn.’’
Ilse, nu wat beschaamd: ,,Ja sorry, we zijn misschien wat zenuwachtig, we zijn hier voor het eerst.’’
Cliënt 3: ,,Nou niets om je voor te schamen. Vandaag is mijn laatste sessie, ik voel me een stuk beter.’’
Mark: ,,Bij wie ben jij en moest je over je jeugd praten?’’
Cliënt 3: ,,Als ik naar je vrouw kijk mag je volgens haar dit soort dingen niet vragen geloof ik.’’

Het wordt tijd om Mark en Ilse uit de wachtkamer te bevrijden. Maar nu weet ik mezelf geen neutrale houding meer te geven, dit was al zo’n sprekend inkijkje in hun relatie. 

Eenmaal gezeteld in mijn kamer met een kop koffie begin ik daarom serieus kijkend: ,,Mark en Ilse, ik heb begrepen dat jullie hier komen voor relatietherapie. Mijn startvraag is dat ik graag eerst wat meer wil weten over jullie jeugd. Mark wil jij beginnen met vertellen?’’ Mark kijkt met grote ogen naar Ilse en dan naar mij, er komt geen stom woord uit.

Ik kan mijn lachen niet meer inhouden en proest per ongeluk mijn koffie over mijn kladblok. Als ik vertel dat het een grapje is, door wat ik hoorde in de spreekkamer, heb ik het hart van Mark gewonnen, gelukkig.

Nu Ilse nog, zij lijkt me eigenlijk de grootste uitdaging.