Thuisschool: vallen en weer opstaan

Deze tekst is verschenen als column in de Leeuwarder Courant op zaterdag 23 januari 2021.

‘Ik schaam me zo ontzettend, ik ben een slechte moeder. Vanmorgen kon ik het niet opbrengen om rustig haar haren te borstelen, ze begint meteen te gillen. Ik heb haar zelfs een harde duw gegeven en gezegd dat ik haar niet weer wil zien en heb haar al drie uren genegeerd. Nu zit ze met haar dikke klittenbos op haar kamer en dat levert straks natuurlijk alleen nog maar meer gilpartijen op. Ik kan er niet meer tegen, ze zegt op alles “nee”, wil niets van me aannemen. We hebben voortdurend strijd en nu blijven de scholen ook nog langer dicht! ”

Jolanda is alleenstaande moeder van zevenjarige Mirelle. Mirelle is een temperamentvol meisje dat gedijt op structuur en een positieve sfeer, ze gaat graag naar school. Daar gaat het goed en lukt het juf haar elk uur even flink te laten bewegen. Mirelle weet daar precies waar ze aan toe is. Maar Jolanda lukt het niet om structuur aan te brengen, het appeltje valt niet ver van de boom. Ze moet thuis ook nog haar administratieve werk zien te volbrengen, daar komt weinig van terecht.
Wanneer we kijken naar het interactiepatroon tussen Jolanda en Mirelle dan heeft ze goed gezien dat het zich kenmerkt door strijd, een negatief interactiepatroon. Ik zie twee autonome dametjes die al bij voorbaat verwachten dat het contact “gedoe” oplevert, ze zetten zich beide schrap en lijden daaronder. 

Professor Arthur Aron deed onderzoek naar liefde en nabijheid en onderzocht wat er in het brein gebeurt wanneer je intens van iemand houdt. Deze relaties kenmerken zich door het fenomeen dat de ander ‘deel van jou wordt’, je draagt de ander ‘in je’ en daarom doet het zo’n pijn als die relatie niet goed loopt. 

En juist in dit interactiepatroon zou Jolanda kunnen bijsturen. Ze zou kunnen beginnen om met aandacht naar Mirelle te kijken als ze slaapt, de meeste ouders voelen dan weer die diepe liefde. Tijdens die nabijheid kan ze voorbeelden terug halen wanneer ze veel lol hadden samen en wanneer ze trots op haar dochter was. De volgende dag begroet ze haar dochter liefdevol en begint ze niet gelijk over iets dat moet. Ze legt haar telefoon vaker aan de kant en kijkt naar waar haar dochter mee bezig is, ze is werkelijk geïnteresseerd. Ook gaat ze samen mét Mirelle een haalbaar schema maken over hoe de dag eruit gaat zien. Mirella denkt dus mee, heeft inbreng die gehonoreerd wordt. De klitten worden niet gekamd in droog haar, maar krijgen eerst een intensieve crème-behandeling onder de douche, het vereenvoudigt het kammen enorm. Verder gaan ze speeltijd inlassen, tijd die uitsluitend bedoeld is om samen iets leuks te doen, met alle aandacht. 

En als het even niet lukt? Dat hoort zo, niets gaat in één keer goed, gewoon even vallen en dan weer opstaan.

Geschreven door

Irma van Steijn