Deze blog is eerder als column verschenen in de Leeuwarder Courant.
Babette werkt als verpleegkundige in een verpleeghuis en zoals afgesproken heeft ze een dagboekje bijgehouden van de afgelopen twee weken. Ze is uitermate nauwkeurig en dat is merkbaar aan de lengte van haar schrijfsels. Omdat ze niets wil vergeten wil ze de hele tekst aan me voorlezen. Meestal geven mensen een korte samenvatting, de conclusies zijn het interessants. Maar Babette wil geen samenvatting, alles moét worden voorgelezen.
Ik heb gemerkt dat mensen de eerste minuten van een therapiesessie laten zien wàt het is waardoor ze in de problemen zijn gekomen, mensen ‘doen’ hun probleem ter plekke. En het betreft bijna altijd persoonlijke kwaliteiten die zijn doorgeschoten, het is een onbewust automatisme bij het toenemen van stress. Zo heeft Babette prachtige kwaliteiten, ze is zorgvuldig, gestructureerd en goed in het opsporen van fouten, ze ziet als geen ander wat er mist of mis zal gaan.
In haar dagboekje heeft ze dus gedetailleerd beschreven wat er op een dag allemaal moet, hoe ze de dag doorholt, hoe slordig een aantal collega’s zijn, wat ze doet om rampen te voorkomen en hoe ze uiteindelijk aan het einde van de dag uitgeput haar bed in rolt en dan niet kan slapen omdat haar hoofd door blijft piekeren. Ze is moe en heeft bijna alle dagen hoofdpijn.
Als ze klaar is met voorlezen kijkt ze me hoopvol aan, alsof ik een verlossend antwoord zou kunnen geven.
Ik besluit tot een experiment en zeg: ‘Babette, ik vind het nog niet gedetailleerd genoeg, ik snap het nog niet voldoende, zou je het nog eens over kunnen doen en dan wat uitgebreider?’ Na enige twijfel lijkt het alsof ze echt opnieuw wil beginnen, maar gelukkig ziet ze aan mijn gezicht dat ik dat niet bedoel. We staan samen stil bij de gedachte ‘alles wat aandacht krijgt groeit’ en ‘als je blijft doen wat je deed, zul je krijgen wat je kreeg’. En Babette krijgt klachten, dus mijn volgende vraag is: wil je graag klachten blijven houden? Babette vindt dat in eerste instantie een stomme vraag, natuurlijk wil ze van haar klachten af, maar hoe dan?
We bekijken haar dagboek opnieuw en zoeken naar passages waarin ze tevreden en positief gestemd is. Het zijn er maar weinig en ik wil graag weten hoe haar dat op die momenten gelukt is. Wanneer ze begint te vertellen dan zie ik ter plekke een andere vrouw, meer ontspannen en blijer: er wordt daadwerkelijk een ander breinnetwerkje aangezet. Haar huiswerk voor over twee weken is duidelijk: maak een dagboek met alleen die momenten waarop het je lukt jezelf in een goede stemming te houden, wat heb je daarvoor gedaan en wat heb je gelaten? Ik zie dat haar hoofd alweer ‘aan gaat’, maar nu niet gericht op ellende, maar op doen wat werkt. Ik ben benieuwd naar haar dagboek, zal het een samenvatting worden of niet?
