Deze blog is eerder verschenen als column in de Leeuwarder Courant.
De meeste psychologen hebben een tissue-doos in de spreekkamer. Die staat er voor tranen en ik zet het ding meestal niet al te prominent in beeld, huilen is heus geen must. Deze week gebeurden er dingen met die tissues die ik niet had voorzien.
Zo had ik een intakegesprek met Jonas. Jonas was een beetje verkouden, niet heel handig om dan naar de praktijk te komen, beeldbellen had ook gekund. Maar goed, we zaten op zeker twee meter afstand en ik wilde niet direct zo streng zijn. Na nog geen vijf minuten zette hij mijn tissue-doos op schoot en begon uitgebreid zijn neus te snuiten. Hij snoot vier keer in dezelfde tissue en na die snuitbeurt keek hij even in het snotdoekje naar het geproduceerde resultaat. Vervolgens kneep hij de tissue tot een bolletje en legde die op de tafel. Ik besloot mijn prullenbak met deksel naast zijn stoel te zetten en hoopte dat het met deze snuitbeurt klaar was. Maar nee hoor, het tafereel herhaalde zich direct en werd nog voortgezet met drie harde rochels om zijn slijm naar boven te werken, hetgeen hem overigens uitermate goed lukte. Ook dat resultaat werd uitgebreid bestudeerd en nog van commentaar voorzien ook. Toen de volgende rochel zich aandiende lukte het me niet meer om naar hem te luisteren en bevond ik mij tussen een gevoel van walging en ongeloof. Ik had even het gevoel dat ik in de maling werd genomen door een goeie acteur en zocht naar de verborgen camera. Maar het bleek geen grap, de man was zich echt van geen kwaad bewust en was ook verbaasd toen ik hem uiteindelijk vriendelijk doch dringend verzocht naar huis te gaan en eerst uit te zieken.
Een ander tissue-voorval betreft Ronald, een vijftiger gekleed in een perfect maatpak. Ronald heeft seksuele klachten, in die zin dat hij geen partner kan vinden die aan zijn wensen voldoet. Ronald gaat er gemakkelijk voor zitten en begint uitgebreid en in detail te vertellen wat hij allemaal nodig heeft om tot een hoogtepunt te komen. Ik raak in vertwijfeling, laat hem nog heel even doorpraten, maar ik krijg steeds meer de indruk dat juist dit vertellen hem ongelofelijk opwindt. En dan pakt ook hij de tissue-doos…..
Ik stop zijn verhaal nogal directief en zeg dat dit niet de bedoeling is. Dan kijkt hij me verbaasd aan: “maar jij bent toch seksuoloog, je hebt toch allerlei cliënten, ook vrouwen?”. Ronald dacht werkelijk dat seksuologen bemiddelen tussen mensen met verschillende seksuele behoeftes. Toen bleek dat dit niet het geval is en ik hem adviseerde een dergelijke dienst misschien zelf op te zetten ging hij uiteindelijk toch vrolijk de deur uit, met een nog verder uit te werken businessplan onder de arm. Mijn tissue-doos bleef gelukkig ongebruikt.
