Er staat een intake gepland met Joaniek, ze is tweeënveertig jaar oud en in de verwijzing lees ik dat ze last heeft van trillingen, hartkloppingen en flinke hoofdpijn. De huisarts denkt aan angst of een burn-out. Joaniek slaat het aangeboden kopje koffie af met de woorden “doe vooral geen moeite voor mij”. Na een half uurtje heeft ze zich al zes keer geëxcuseerd. Ze heeft het idee dat ze voortdurend domme dingen zegt, ze schaamt zich. Joaniek vindt het moeilijk om thuis alle ballen in de lucht te houden en tegelijkertijd vindt ze dat ze niet mag klagen. Ze blijft voortdurend “sorry, sorry” zeggen.
Haar drie kinderen zitten op de basisschool en ze werkt al sinds de start van de Coronacrisis thuis. Van haar werkgever heeft ze na drie maanden eindelijk een goede laptop gekregen die thuis hetzelfde kan als op kantoor. Ze is haar werkgever hier erg dankbaar voor en vindt de achterstand die ze opliep haar eigen schuld. Ze heeft niet in de gaten dat mijn frons niet voor haar bedoeld is, maar voor haar werkgever die haar dus twaalf weken lang met afgedankte troep heeft laten werken. Ook is ze dankbaar voor het feit dat haar man, die wel de hele week naar zijn werk kan, haar in de avond helpt met de kinderen naar bed brengen. Ze vraagt zich af of ze dat wel van hem mag vragen, hij heeft immers de hele dag gewerkt. Op mijn vraag of datzelfde ook niet voor haar geldt reageert ze met verbazing: “dat is toch anders?” Ik kijk naar haar gezicht en zie dat ze op het punt staat in huilen uit in te barsten, en daar rolt wederom een sorry over haar lippen.
En dan opeens roept ze in een soort van oerkreet “Sorry dat ik besta”! Door haar plotselinge schreeuw deins ik in een reflex achteruit. Zo zeg, deze dame heeft meer power dan ik aanvankelijk dacht. Fantastisch, laten we dat gebruiken! Ik ga haar niet vertellen dat ze er wel degelijk toe doet, dat het knap is hoe ze alles regelt en dat ze best wat meer voor zichzelf op zou mogen komen. Ik kies ervoor haar te spiegelen en sorry te zeggen voor het feit dat ik schrok van haar schreeuw, dat ik mezelf erg onprofessioneel vind. Ik zeg sorry omdat ik haar niet toch een kopje koffie heb gegeven, want dat hoort zo, en sorry voor het feit dat ik na een half uur nog geen passend advies kan verwoorden en dat ik dat eigenlijk wel zou moeten kunnen, sorry.
Nu is het haar beurt om mij wat onderzoekend aan te kijken. De stilte duurt een lange minuut, dan tovert ze een lichte glimlach op haar gezicht en zegt. “O.K., zullen we maar eens ophouden met dit sorry-gedoe?”.
Dit wordt een leuke behandeling, sorry dat ik het zeg!
