In mijn vorige blog heb ik geschreven over “moeten” op de werkvloer en hoe om te gaan met een gebrek aan autonomie. Wat mensen doet floreren en motiveren op het werk wordt volgens de zelfdeterminatietheorie door drie verschillende psychologische basisbehoeftes bepaald. Ik heb vorige keer geschreven over autonomie. Ik twijfelde nog even of ik over de andere twee behoeftes zou schrijven, tot ik voor een dilemma kwam te staan…
We hadden voor het eerst een echte borrel na werktijd. Ontzettend leuk en gezellig en tegelijkertijd is het bij mij thuis altijd spitsuur met vier kinderen na werktijd. Kies ik dan voor de tijd met mijn collega’s of ga ik samen met mijn partner zorgen voor het reilen en zeilen thuis? Dit maakte dat ik me toch even wilde verdiepen in die basisbehoefte van verbinding. Volgens de zelfdeterminatietheorie staat dit voor de wens om positieve relaties op te bouwen met anderen, je geliefd te voelen en voor anderen te zorgen. En bijvoorbeeld ruimte hebben om persoonlijke gedachten te delen met je collega’s.
Nou, dan zeg je nogal wat. Dat de mens een sociaal wezen is en behoefte heeft aan sociaal contact weten we natuurlijk allang. Maar alleen het oppervlakkige contact, gewoon goedemorgen zeggen en samen werken aan een gezamelijke taak is dus klaarblijkelijk niet voldoende. Het contact moet betekenisvol zijn, zodat je je echt verbonden voelt. Maar hoe doen we dit nu tegenwoordig op de werkvloer? Hoge werkdruk, meer contact via de mail en voor sommigen misschien door de kantoortuinen niet steeds dezelfde collega’s tegenover je. Hoe maak je nu echt verbinding? Moet ik hiervoor dan toch echt ook naar de borrel en tijd nemen na werktijd of kan dat via de whats-app groep of tijdens een lunch of werkoverleg?
Ik nam de proef op de som en mailde het mijn collega’s, gewoon als open vraag. Hoe ervaren jullie verbinding op de werkvloer en op welke momenten? Ik kreeg van 18 collega’s reactie. Er wordt verbinding ervaren als er gevoeld wordt dat er gezamenlijk aan hetzelfde doel wordt gewerkt, maar vooral als er even tijd is om elkaar face-to face te zien. Als er iets persoonlijks gedeeld wordt en er een mogelijkheid is om persoonlijk en kwetsbaar te kunnen zijn. De momenten waarop dit ervaren wordt is tijdens de lunch, tijdens intervisie, maar bovenal in de korte momentjes bij het koffiezetapparaat, het goedemorgen bij binnenkomst, de vraag hoe het met je gaat, de leuke privé berichtjes in de groepspap en als er iets kwetsbaars wordt gedeeld als je even één op één samen bent. Ik voel meteen verbinding als ik al die reacties van mijn collega’s lees en het geeft me iets meer rust dat verbinding vooral wordt gevoeld in de kleine momentjes tussendoor en niet zozeer op die maandelijkse borrel. Ik ga toch maar met een gerust hart thuis meehelpen :-).
